"I znów, znów ten Kraków"

Choć może raczej wypadałoby mi zaśpiewać: "A w Krakowie na Brackiej pada deszcz", albowiem w miniony weekend taką właśnie pogodą powitała mnie dawna stolica naszego pięknego kraju. Słońce błysnęło dopiero w sobotę i dzięki temu udało mi się zwiedzić Wawel i większą część starego miasta.
Niby wszystko po staremu (czyli tak jak pamiętam z dzieciństwa); Adaśko... tzn, nasz Wielki Wieszcz Adam Mickiewicz (a prywatnie mój absolutnie ukochany polski twórca) jak zwykle oblepiony dzieciakami i gołębiami. Jak zwykle wszechobecna drożyzna, tłumy turystów, majestat i duma ale wszystko jakoś mniej piękne, mniej wielkie niż się dawniej zdało. Może poza tą niesamowitą atmosferą jaka czai się w każdym zaułku grodziszcza.
Taki - dajmy na to - antykwariat, z którego wyszłam nabywszy poezje wszystkie Francois Villona w oryginale, choć z przypisami we współczesnej już francuszczyźnie (kolekcja Livre de poche). Mieści się on (ów antykwariat, oczywiście) w bramie i przybudówce kamienicy, pośród bujnego ogrodu, w którym władzę sprawuje wielka, ruda kotka... Ech Kraków. No i absolutnie genialna kawiarnia i restauracyjka Ważka mieszcząca się w domu Józefa Mehoffera (zresztą tym samym, w którym urodził się Henryczek. Sienkiewicz.). Polecam zwłaszcza pierogi ruskie (posypane zielonym szczypiorkiem) z zestawem surówek. Niebo w gębie. Na dodatek taka przyjemność nie przekracza 30 złotych - a syci wybornie. I ciało i ducha syci.
A skoro Kraków to i oczywiście smok. Ten z hafciku poniżej może i nie bardzo Wawelski, za to z pewnością z zacięciem kulinarnym (zważywszy łyżkę). Toteż ozdabia niniejszy pościk (;D) gdy ja, opętana tęsknotą za smakami Krakowa, moknę sobie, lecz tym razem już w macierzystej Łodzi.